Veel beroepsgroepen kennen inmiddels een eigen beroepscode. Zo ook de artsen, verpleegkundigen en verzorgenden.
Het bestaan van een beroepscode is een teken van professionalisering. De beroepsgroep laat zien in staat te zijn om te vertellen hoe het professionele handelen er - naar haar idee - behoort uit te zien. In de code beschrijft zij kort en bondig waar het haar om te doen is en welke normen en waarden zij voor een goede uitoefening van het beroep belangrijk vindt. Veel aandacht is er daarbij ook voor de beroepshouding van de beroepsbeoefenaar. Duidelijk wordt gemaakt welke waarden voor zijn houding kenmerkend zijn.

Door het professionele handelen in een code te beschrijven bevestigen de beroepsbeoefenaren hun identiteit. Zij laten zien wie zij willen zijn en wat anderen van hen mogen verwachten. In die zin past een code dan ook goed in de huidige aandacht voor transparantie en de eis verantwoording af te leggen. De code geeft immers criteria waaraan het professionele handelen getoetst kan worden. Op die manier is hij dan ook een belangrijke toetssteen voor het tuchtrecht.

Doorgaans bevat een beroepscode een aantal vaste onderdelen: zo wordt er meestal aandacht besteed aan de kenmerken en de ontwikkeling van het beroep, aan de relatie van de beroepsbeoefenaar met de zorgvrager, aan de samenwerking met collega's en aan de relatie met de samenleving.
Naar inhoud wordt het accent in principe gelegd op de vier basishoudingen: respect, verantwoordelijkheid, deskundigheid en integriteit.

Artsen, verpleegkundigen en verzorgenden leggen aan het begin van hun professionele carrière de eed af of doen een plechtige belofte. Daarmee willen zij de samenleving laten weten dat zij achter de eisen staan die de beroepsgroep hun als beroepsbeoefenaren stelt. Tevens verklaren zij daarmee dat zij zich onvoorwaardelijk zullen inzetten om de normen en waarden, die bij een goede beroepsuitoefening passen, te respecteren